فواید و معایب داروهای تقویت کننده قوای جنسی

قبل از اینکه ویاگرا و داروهای مشابه آن کشف شوند، راههای درمان‌ کننده که برای اختلال نعوظ مردان به کار می‌رفتند، زیاد موثر نبودند. قرص «یوهمبین» که در آن زمان به کار می‌رفت، باید سه بار در روز و به مدت دو تا سه هفته مصرف می‌شد تا آثار آن ظاهر ‌گردد. و تنها 60 درصد مردان با مصرف این دارو ، درمان می شدند. روش های درمانی دیگر شامل داروهایی که درون آلت تناسلی کاشته یا تزریق می‌شدند و خیلی هم دردناک نبودند. اما ، هیچ‌وقت پرطرفدار نشدند و وسایل بادکش و ایجاد خلا که برای افزایش جریان خون در آلت تناسلی به کار می‌رفتند، مورد توجه و استقبال بیماران قرار نگرفت.

اختلالات آلت جنسی مردانه

آلت تناسلی مردانه یکی از ساختمانهای خارجی از سیستم تولید مثل در جنس نر است.

آلت تناسلی ۳ قسمت دارد: ریشه(بن) ، که چسبیده به دیواره شکم است، بدنه یا محور، و سر آلت ، که انتهای آن مخروطی شکل است (سر). مدخل پیش آب راه ، لوله ای که منی و ادرار را منتقل میکند ، در نوک سر آلت قرار دارد.

چه اختلالاتی تاثیر بر آلت میگذارند؟

• نغوظ دائم Priapism
• بیماری Peyronie” s
• التهاب پوست سر آلتBalanitis
• فیموز و پارا فیموز Phimosis and paraphimosis
• سرطان آلت تناسلی

ناتوانی نعوظ: علل و روشهای درمانی

ناتوانی در نعوظ که گاهی ناتوانی جنسی نیز نامیده می شود، عدم توانایی مکرر در حفظ نعوظ آلت تناسلی برای برقراری رابطه جنسی است. کلمه "ناتوانی جنسی" ممکن است برای سایر مشکلات مربوط به رابطه جنسی و تولید مثل نیز مورد استفاده قرار گیرد، مثل فقدان میل جنسی یا مشکل در انزال یا ارگاسم. استفاده از واژه ناتوانی در نعوظ بحث را کاملاً روشن کرده و مشخص می کند که فقط ناتوانی در این مشکل خاص مد نظر است.

ناتوانی در نعوظ، ناتوانی کامل در دست یافتن به نعوظ، ناتوانی گاه و بیگاه در رسیدن به این حالت و یا عدم توانایی در حفظ این حالت به مدت طولانی را شامل می شود. طبق آمار، در سال 1985 به ازای هر 1000 نفر مرد در ایالات متحده، 7/7 از  ملاقات های پزشکی بخاطر این مشکل بوده است. در سال 1999 این میزان تقریباً سه برابر شده و به 3/22 رسیده است. این افزایش تدریجاً اتفاق افتاده و احتمالاً درمانهایی مثل دارو و ابزارهای خلاء گسترده بوده و صحبت کردن درمورد این مشکل جنسی مقبولیت بیشتری پیدا کرده است. به احتمال زیاد، متداولترین داروی ارائه شده، سیلدنافیل سیترات (ویاگرا) در مارس 1998 بوده است. آمار نشان می دهد که در سال 1999 در 6/2 میلیون مورد از ملاقات های آقایون در مطب پزشکان صحبت از ویاگرا به میان آمده و یک سوم این موارد برای تشخیص مشکلاتی غیر از ناتوانی در نعوظ بوده است.

در مردهای مسن تر، ناتوانی نعوظ معمولاً دلیل جسمی مثل بیماری، آسیبدیدگی یا عوارض داروها دارد. هر نوع اختلالی که منجر به آسیب رسیدن به اعصاب شود یا جریان خون را در آلت تناسلی مشکل ساز کند می تواند دلیل بروز ناتوانی نعوظ شود. این مشکل با بالاتر رفتن سن بیشتر می شود: تقریباً 5 درصد از مردهای 40 ساله و بین 15 تا 25 درصد از مردهای 65 ساله از این مشکل رنج می برند.

ناتوانی نعوظ را می توان در هر سنی درمان کرد و آگاهی از این واقعیت روز به روز بیشتر می شود. هر روز مردهای بیشتری برای درمان این مشکل خود از متخصص کمک می گیرند و با درمان آن دوباره به فعالیت جنسی نرمال خود برمی گردند.

ناتوانی نعوظ علل و روشهای درمانی

ناتوانی در نعوظ که گاهی ناتوانی جنسی نیز نامیده می شود، عدم توانایی مکرر در حفظ نعوظ آلت تناسلی برای برقراری رابطه جنسی است. کلمه "ناتوانی جنسی" ممکن است برای سایر مشکلات مربوط به رابطه جنسی و تولید مثل نیز مورد استفاده قرار گیرد، مثل فقدان میل جنسی یا مشکل در انزال یا ارگاسم. استفاده از واژه ناتوانی در نعوظ بحث را کاملاً روشن کرده و مشخص می کند که فقط ناتوانی در این مشکل خاص مد نظر است…

ناتوانی در نعوظ، ناتوانی کامل در دست یافتن به نعوظ، ناتوانی گاه و بیگاه در رسیدن به این حالت و یا عدم توانایی در حفظ این حالت به مدت طولانی را شامل می شود. طبق آمار، در سال ۱۹۸۵ به ازای هر ۱۰۰۰ نفر مرد در ایالات متحده، ۷/۷ از  ملاقات های پزشکی بخاطر این مشکل بوده است. در سال ۱۹۹۹ این میزان تقریباً سه برابر شده و به ۳/۲۲ رسیده است. این افزایش تدریجاً اتفاق افتاده و احتمالاً درمانهایی مثل دارو و ابزارهای خلاء گسترده بوده و صحبت کردن درمورد این مشکل جنسی مقبولیت بیشتری پیدا کرده است. به احتمال زیاد، متداولترین داروی ارائه شده، سیلدنافیل سیترات (ویاگرا) در مارس ۱۹۹۸ بوده است. آمار نشان می دهد که در سال ۱۹۹۹ در ۶/۲ میلیون مورد از ملاقات های آقایون در مطب پزشکان صحبت از ویاگرا به میان آمده و یک سوم این موارد برای تشخیص مشکلاتی غیر از ناتوانی در نعوظ بوده است.

در مردهای مسن تر، ناتوانی نعوظ معمولاً دلیل جسمی مثل بیماری، آسیبدیدگی یا عوارض داروها دارد. هر نوع اختلالی که منجر به آسیب رسیدن به اعصاب شود یا جریان خون را در آلت تناسلی مشکل ساز کند می تواند دلیل بروز ناتوانی نعوظ شود. این مشکل با بالاتر رفتن سن بیشتر می شود: تقریباً ۵ درصد از مردهای ۴۰ ساله و بین ۱۵ تا ۲۵ درصد از مردهای ۶۵ ساله از این مشکل رنج می برند.

ناتوانی نعوظ را می توان در هر سنی درمان کرد و آگاهی از این واقعیت روز به روز بیشتر می شود. هر روز مردهای بیشتری برای درمان این مشکل خود از متخصص کمک می گیرند و با درمان آن دوباره به فعالیت جنسی نرمال خود برمی گردند.

ضعف قوه با ء عصبی

ضعف قوه باء به علت اعصاب تا اندازه ای زیاد است و در واقع 90% اشخاصی که به مطب رجوع می کنند از این دسته می باشند و در آزمایش پیشاب معلوم می شود که ترشحات غدد طبیعی است.

این قبیل ضعف قوه باء ثابت نیست بلکه متناوبا بروز می کند و علل خاصی دارد مثلا ممکن است عقده حقارت در این امر دخالت داشته باشد که این فکر و خیال مانع از انجام امر زناشوئی می شود و در تمام جریان آمیزشی از اول تا آخر تولید اشکال می نماید.

دیگر خستگی مفرط جسمی و روانی یا مسمومیت از توتون یا الکل قوه باء را تضعیف می کند.

از همه مهم تر علل روانی و دماغی است که برای بیمار مجهول بوده متخصصین پس از معاینه و سوالات لازم می توانند کشف کنند و ما قسمتی از آنها را ذکر می کنیم.

دوپامین: مسئول اصلی عشق و احساسات در انسانها

 

دوپامین. دوپامین در هسته تمایلات جنسی و نیازهای حیاتی ماست و دوپامین است که انگیزه لازم را برای انجام هر کاری در ما ایجاد می‌کند. این مکانیزم در مرکز پاداش مغز بدوی، میلیون‌ها سال است که آنجا قرار گرفته و تغییر نکرده است. موش‌ها، انسان‌ها—درواقع همه پستانداران—در این مورد بسیار شبیه به هم هستند.

پشت بسیاری از تمایلات ما در خوردن و روابط‌ جنسی، دوپامین قرار دارد. به همین ترتیب، همه موادمخدر دوپامین را تحریک می‌کنند تا مرکز لذت/پاداش را تحریک کند. قمار، خرید، پرخوری و سایر فعالیت‌هایی که به ظاهر بی‌ارتباط به هم می‌رسند هم همینطور. خرید می‌روید: دوپامین. سیگار می‌کشید: دوپامین. بازی‌های کامپیوتری: دوپامین. هروئین: دوپامین. ارگاسم: دوپامین. اینها تقریباً متفاوت در مغر عمل می‌کنند اما همه آنها دوپامین شما را بالا می‌برند.

شما با خوردن غذاهای پرکالری و پرچربی به نسبت سبزیجات کم‌کالری، افزایش دوپامین بیشتری خواهید داشت. ممکن است فکر کنید که عاشق بستنی هستید اما درواقع عاشق دوپامینی هستید که خوردن بستنی آن را بالا می‌برد. از نظر ژنتیکی شما طوری برنامه‌ریزی شده‌اید که غذاهای پرکالری را به غذاهای دیگر ترجیح دهید. به همین ترتیب، دوپامین رابطه‌ جنسی را نسبت به خیلی از فعالیت‌های دیگر برایتان ارجح‌تر می‌کند. بیولوژی شما را طوری طراحی کرده است که برای ساختن بچه‌های بیشتر، عمل بارورکننده داشته باشید که نیروی محرک آن دوپامین است و به همین ترتیب انسانهای نخستین را وادار می‌کرد برای ایجاد تنوع ژنتیکی بیشتر در بچه‌هایشان سراغ شرکای جنسی جدید بروند.

مغز بدوی شما این اهداف را با تغییر و دستکاری شیمی مغزتان و درنتیجه تمایلات و افکارتان به انجام می‌رساند. بالا بودن میزان دوپامین، تمایلات جنسی را افزایش می‌دهد و باعث می‌شود بی‌قید و بی‌بندوبارتر رفتار کنید. هیجان یک رابطه تازه و کشش به پورنوگرافی نمونه‌هایی از بالا بودن سطح دوپامین هستند. متاسفانه، بالا بودن مداوم دوپامین موجب رفتارهای متغیر و دمدمی‌مزاجانه شده که برای بقا مفید نیستند. ازاینرو، اکثر پستانداران در زمان جفت‌گیری، دوره‌های تحریک شوندگی مشخص دارند. در سایر زمان‌ها درمورد رابطه‌جنسی دارای رویکری خنثی می باشند.